Ja, het is echt zo dat het leven je alle antwoorden geeft als je goed luistert.
Je wilt een antwoord op een situatie of vraag waar je mee zit. Je weet het niet: je denkt, piekert, twijfelt en je weegt alle voor- en nadelen oeverloos tegen elkaar af. En toch kom je er niet uit. Maar hoe zou het zijn als je direct naar je gevoel gaat in combinatie met de signalen die je beslist al gekregen hebt? Dit is echt niet zo moeilijk. Ware het niet dat ons ego en denken meestal in de weg zit. Dat is wat Arie en ik afgelopen week weer eens ondervonden. Wat was het geval?
Wij wonen in een heel leuke buurt in Breda, dicht bij het Mastbos en het Markdal, een prachtig natuurgebied. Op slechts 3 minuten loopafstand is er een gezellig marktje met cafe’s, restaurantjes en wat winkels. De lokatie is uitstekend, ons appartement is mooi en luxe, niet al te groot en zeker niet te klein.
Aan alles in het leven hangt een prijskaartje
Aan onze mooie woning en dito omgeving hangt natuurlijk een prijskaartje. Uiteraard wisten we dat ook op het moment dat we besloten om voor deze plek te kiezen. Wat we allebei over het hoofd zagen, is dat we huren in de vrije sector. En deze sector mag de huur naar believen verhogen. Hetgeen in de achterliggende drie jaren zonder enige terughouding gebeurd is.
De hoogte van de huur was op een bepaald moment voor Arie aanleiding om zichzelf de vraag te stellen: ‘Wil ik dit wel‘ en ‘Wil ik liever wat meer geld overhouden dan dit een hoge huur spenderen? Een lang verhaal kort was dat we uiteindelijk aan het speuren waren op de huur-huizen markt. En al vrij snel hadden we een redelijk leuk huis gevonden, in een redelijk leuke buurt. Het woord ‘redelijk’ zegt in feite al genoeg. Maar goed we begrijpen ook wel dat aan een huis met een lagere huurprijs een ietwat andere uitstraling verbonden is dan we nu hebben.
Het eerste overduidelijke signaal
Afgelopen woensdag hadden we een bezichtiging. Ik was best opgetogen want op papier leek het dat het huis toch veel voordelen bood. Zoals bijvoorbeeld een aparte keuken, een tuin, 4 slaapkamers, veel ingebouwde kastruimte en een vrij grote berging. Wij waren precies op tijd voor de afspraak en de dame van het verhuurkantoor ook. Om binnen te komen moest ze een locker openen, een soort kluisje aan de brievenbus waarin de sleutel is opgeborgen, maar dat lukte niet.
Na een aantal keer proberen belde ze met het verhuurkantoor en kreeg het advies om de locker eerst een flinke mep te geven. Dan zou deze het wel doen. Een aantal hengsten verder was er nog steeds geen resultaat. Ik voelde de teleurstelling opwellen en dacht dat gaat hem vandaag niet worden. En direct aansluitend dacht ik: ‘Dit is geen goed teken. Het universum waarschuwt ons dat we dit proces niet aan moeten gaan.’ Toch duwde ik deze gedachte vrij snel van me af.
In ieder geval konden we later op de middag alsnog de woning bezichtigen. Bij binnenkomst bekeken we eerst de benedenverdieping en die zag er prima uit. Wel ietwat verouderd maar ‘soit’ ….., het zij zo. Vervolgens togen wij naar de eerste etage. Op de trap begon het al. Zeer stijle traptreden, een onhandige trap en afgebladderd behang. Boven was de algehele staat nog erger. Deuren met een verschrikkelijke lelijke kleur, overal diverse schreeuwende tinten verf, bladderend behang en nog veel meer ellende. Over de zolderkamer nog maar te zwijgen, die zag er helemaal niet uit.
‘Wat een werk om dit enigszins naar onze zin te maken‘, verzuchten wij allebei gelijktijdig. Op weg naar huis evalueerden wij onze indruk, de gevolgen van een ‘ja’ en wat we nu echt wilden. Alle voors en tegens werden ontelbare malen opgesomd, tot ’s avonds laat. We kwamen er niet uit.
Ook bleef die ‘stugge locker die niet open wilde’ door mijn gedachten spelen. Dat gebeurde toch niet zomaar? Gelukkig was het Arie die op een bepaald moment de knoop doorhakte. ‘We doen het niet Claire‘, zei hij. Ik slaakte een zucht van opluchting. ‘Nee hé, het lijkt mij eerlijk gezegd ook geen goed plan.’ Er viel een last van mijn schouders en dat was een ander teken dat dit het beste besluit is.
We willen rust, we wonen prachtig en we accepteren het daaraan verbonden prijskaartje.
De moraal
De moraal van dit verhaal is dat we ons onderbuikgevoel en de signalen die het leven geeft serieus mogen nemen. Het is toch zo verleidelijk om dit weg te wuiven met allerlei ‘redelijke’ argumenten. Maar dat onderbuikgevoel zit er niet voor niets. Het feit dat we in eerste instantie ‘niet’ in het huis in konden was eveneens een overduidelijk signaal. Eerlijk gezegd wist ik toen al dat we het niet moesten doen. Maar ja; ‘It takes two to tango’.
Liefs
Hoe neem jij een besluit als je voor een schijnbaar niet op te lossen vraag staat?
