Ik ben grootgebracht met het idee dat het geven van kritiek en aanwijzingen de ander helpt om beter te worden. Het was voor mij heel normaal om dit te pas en te onpas te doen. Dit vervelende gedrag had ik overgenomen van mijn moeder. Zij corrigeerde en veroordeelde dagelijks mijn stiefvader, mijn broers en mij. Überhaupt had ze kritiek op Jan en alleman.
Wellicht had zij een goede intentie, namelijk het helpen van de ander te veranderen, maar in de praktijk met een vervelend effect. Ik werd er onzeker van en het voelde regelmatig alsof ik een domoor was.
Help ik lijk op mijn moeder!
Hoe vaak en hard ik ook geroepen heb dat ik niet op mijn moeder wilde lijken, ik kan je verklappen dat dit niet heeft geholpen. Integendeel naarmate ik ouder word ontdek ik dat ik in best wel wat opzichten op haar lijk. Zij was een krachtig rolmodel, zoals dat bij elke moeder – dochter relatie het geval is.
In ieder geval heb ik dit gekopieerde gedrag jarenlang gepraktiseerd. Als ik heel eerlijk ben, is het nog niet zo heel lang geleden dat ik hiermee echt gestopt ben. Vooral binnen mijn relatie met Arie was dit erg gemakkelijk om te doen. Ik had toch immers een goede intentie! Hoe kon Arie in vredesnaam veranderen als hij hierin geen aanwijzingen van mij kreeg? Nu ik erop terug kijk kan ik niet anders zeggen dat dit best een arrogante houding was. Het impliceert namelijk dat ik de wijsheid in pacht had en het ook beter deed.
De alarmbellen rinkelden
Toentertijd ervoer ik regelmatig, diep van binnen, een onbehaaglijk gevoel als ik weer eens in de kritiek-modus was. Meestal gelijktijdig met de gedachte: ‘Doe dit nu niet Claire‘. Toch kon ik het niet laten! Het was een onbeheersbare dwangmatige behoefte. Natuurlijk zag en merkte ik wel dat het Arie geen goed deed. Soms was hij zelfs behoorlijk verdrietig. Op zo’n moment voelde ik mij nogal schuldig. Dan besloot ik elke keer weer om het anders te doen.
Dit onwenselijke patroon van het geven van kritiek en aanwijzingen had zich echter stevig genesteld in mij. Daardoor kon ik het niet gemakkelijk veranderen. Hoe zeer ik ook mijn best deed. Totdat het moment dat ik ‘Het boek der Godinnen’ onder ogen kreeg. De schrijfster verkondigt hierin heel stellig dat je nooit of te nimmer je man|partner terecht moet wijzen of corrigeren. Ze zegt hierover onder meer het volgende:
‘Hoe meer jij je man gaat vertellen wat hij fout doet en hoe het volgens jou gedaan moet worden, des te meer hij jou het meest onsympathieke wezen op aarde gaat vinden! Bovendien gaat hij jou eens haarfijn uitleggen (spiegelen) wat er allemaal mis is met jou, van je te grote oren, tot je te kleine tenen en je afgrijselijke gewoontes en onuitstaanbaar gedrag. Tja, daar zit je dan doodongelukkig in je huwelijk omdat jullie je aandacht uitsluitend richten op je tekortkomingen.‘
Gelijk hebben of gelukkig zijn?
OMG! Dat kwam binnen. Wilde ik gelijk hebben of gelukkig zijn? Dat was de vraag die ik mezelf stelde en natuurlijk snel beantwoord was. Het inzicht dat Arie uitsluitend mijn onvoorwaardelijk steun, goedkeuring en liefde nodig had vatte onmiddellijk post. Dit heeft ook alles te maken met acceptatie van hem en zijn gedrag. Acceptatie dat hij de perfecte partner voor mij is. Acceptatie dat hij goed is zoals hij is en dat hij de dingen op zijn manier doet. Die manier is niet beter of slechter als de mijne, het is gewoon zijn manier van doen. Basta.
Inmiddels weet ik dat bekritiseren en aanwijzingen geven zodat hij ‘beter’ wordt klinklare onzin is. Het werkt averechts. Misschien herken jij dat ook. Ga maar eens na hoe jij je voelt als jij door je partner (of een ander) terecht gewezen wordt. Dat voelt ècht niet lekker, ik spreek uit eigen ervaring.
Eerlijk gezegd word ik daar behoorlijk tegendraads en ongelukkig van.
Als je mij al wat langer volgt dan weet je waarschijnlijk ook dat Arie de keizer is in het geven van onvoorwaardelijke liefde.
‘Alles mag en niets moet‘ is zijn motto.
Hij leeft zeer consequent volgens dit principe. Ik word door hem op handen gedragen. Overigens zonder dat hij een doetje is.
Nooit, echt nooit heb ik één veroordeling of afkeuring van hem richting mij gehoord. Uiteraard heeft hij ook bepaald gedrag waar hij aandacht aan mag spenderen. Hij kan namelijk heel goed aanwijzingen geven hoe iets beter kan. Dat heeft hij van thuis meegekregen. Zo zie je maar hoe het voorbeeldgedrag van je ouders jou tot op hogere leeftijd kan bepalen.
De moraal van het verhaal
De moraal van het verhaal is dat wij beiden in onze relatie kiezen voor ‘gelukkig zijn’. Deze insteek heeft ons geen windeieren gelegd, dat mag duidelijk zijn. Buitenstaanders merken vaak op dat wij zo’n liefdevolle liefdeverhouding hebben. Gelukkig zijn en een sterke band is wat zij ook graag willen. Wij weten dat dit begint met het nemen van een besluit en vervolgens natuurlijk ook gepaste actie.
Een fantastisch begin is om te stoppen met het geven van kritiek en aanwijzingen. Het probleem is dat je vaak niet bewust bent van een ingesleten patroon. Wij hebben voor onszelf een zeer eenvoudige effectieve techniek ontwikkeld. Omdat deze zo goed werkt maakt deze ook deel uit van de Ik-Leef-Bewust Methode.
Liefs
PS:
Wat doe jij om jouw relatie een extra liefdes impuls te geven?
PS PS:
In september start ik met een ‘Zonnestralen in je Hoofd Experience’, de vierde alweer.
Hierin behandel ik heel wat principes die jou handvaten geven hoe zachter en milder te worden.
Zodat jij dit moeiteloos voor je partner (en kinderen) kunt zijn
Misschien vind jij dit interessant en daarom nodig ik je uit om mijn Facebook pagina van een vind-ik-leuk te voorzien.
Je komt dan t.z.t.vanzelf de aankondiging van bedoelde Experience tegentegen
