Ik loop met mijn moeder door het park behorende bij het tehuis waar zij sinds enkele maanden woont. Plots ziet zij dichtbij op een tak van een boom een mooie ekster. Vol verwondering kijkt ze naar deze vogel en zegt: ‘Oh, Claire kijk wat een mooie vogel‘. Ze steekt haar hand uit en roept zachtjes en liefdevol naar de ekster: ‘Kom ……, kom maar‘.
Ik kijk naar mijn moeder en een blij gevoel stroomt door mij heen. Wat heerlijk dat ze zo onbevangen is: Miracle consciousness! Dit is een term die ik tegen ben gekomen in de opleiding ‘loslaat coach’ welke ik momenteel volg bij de ‘Loslaat Academie’. Letterlijk betekent het ‘wonderlijk bewustzijn’. Hetgeen in het geval van mijn moeder uiteraard enigszins vreemd is. Ik zou het daarom willen beschrijven als kinderlijke verwondering.
Wanneer is de laatste keer geweest dat jij ongeremd en vanuit kinderlijke verwondering het leven bekeken hebt? Wellicht of waarschijnlijk is het al wat langer geleden. In het slechtste geval heb je dat nog nooit gedaan. Hoe zou het zijn als we ons deze verwondering eigen zouden maken en zoveel mogelijk zouden hanteren? In ieder geval ….. mijn moeder beheerst deze houding door de Alzheimer tegenwoordig heel goed.
Communicatie vanuit respect en begrip
Haar denken en doen zijn behoorlijk veranderd door deze nare ziekte. Ze heeft en leeft in haar eigen wereld, die voor mij niet altijd begrijpelijk is. Echter, wat ze ook zegt of doet, ik ga er in mee. Discussiëren, verbeteren of ontkennen werkt voor haar niet (voor niemand trouwens), daar wordt ze heel onrustig van. Overigens is dat voor mij ook zeer uitputtend.
Samen lachen we heel wat af. En dat is zo heerlijk, want ook in dit gezamenlijke lachen vinden wij een stuk verbinding. Als ik haar bezoek gaan we meestal wat drinken in ‘bierhuis ’t Apostelken’ dat op een kattensprong van het tehuis ligt. Even ontsnappen aan de energie van verzorgingstehuis, dementie en Alzheimer.
Mijn moeder geniet hier met volle teugen van. De tafeltjes staan dicht naast elkaar waardoor het contact met mensen aan een ‘buur-tafeltjes’ snel gemaakt is. Ze is altijd zeer open en spraakzaam geweest. Gelukkig is dat nu ook nog het geval. Te pas en te onpas stelt ze allerlei vragen aan de andere bezoekers die vlak naast ons zitten. In eerste instantie kijken ze even vreemd op dit omdat haar vraag meestal een beetje ongewoon is. Toch antwoorden ze altijd en regelmatig ontstaat er vervolgens een leuk gesprek.
Aanvankelijk had ik de neiging om de ander te laten weten dat mijn moeder Alzheimer heeft. Een soort van verontschuldiging voor haar verwardheid als ik heel eerlijk ben. Gaandeweg heb ik deze drang echter losgelaten. Ik vertrouw erop dat het goed is en inderdaad zijn het overwegend leuke, liefdevolle en grappige gesprekken.
Zo was er de laatste keer een echtpaar waarvan de man spontaan een karikatuur eend tekent op een bierviltje en deze, vergezeld met een dikke klapzoen, aan mijn moeder overhandigt. ‘De eend heet Kanak‘ zegt hij. Zij is er blij mee en antwoordt: ‘Ik bewaar hem‘. Ik weet wel beter en dat doet er niet toe.
Appeltaart met slagroom en een kopje koffie
Inmiddels hebben we een aantal ‘Apostelken-vrienden’ die ons vrolijk begroeten als we binnen komen. Het personeel kent ons ondertussen ook. Mijn moeder bestelt altijd warme appeltaart met slagroom en een kopje koffie. Ze geniet hier met volle teugen van terwijl ze bij elke hap mij stimuleert om ook van haar heerlijke taart te proeven. ‘Kom kind, neem ook een hapje‘ dringt ze telkens opnieuw aan. Dit deed ze overigens ook voordat ze Alzheimer kreeg.
Ze ziet altijd wel iets wat haar verwondert. De ene keer is het een lamp terwijl de andere keer het een kindje is dat een paar tafels verderop zit. Het maakt niet uit. Deze ‘miracle consciousness’ is prachtig om te zien.
Een traan en een lach
Net zoals bij kinderen het geval is, wisselt haar stemming van het ene op het andere moment. Zo tref ik haar soms in groot verdriet aan, de andere keer volledig in de war of juist heel vrolijk. Het is altijd een verrassing. Afhankelijk van haar stemming heb ik een andere rol, de ene keer ben ik meer de moeder die troost biedt en de andere keer ben ik weer gewoon haar dochter.
Ondanks het feit dat haar Alzheimer voor alle betrokkenen niet gemakkelijk is zie ik ook een bijzonder mooie kant er van: Miracle Consciousness. In dit kader vertaal ik het overigens wel als ‘wonderlijk bewustzijn’. De liefde en verbinding die door mijn lichaam stroomt, is namelijk zo enorm overweldigend en krachtig. Dat maakt mij heel dankbaar en gelukkig omdat het vele jaren anders is geweest.
Ik weet diep van binnen dat mijn moeder dit ook zo ervaart ook al zegt ze het niet. Van het personeel hoor ik terug dat zij na mijn wekelijks bezoek altijd enige tijd rustig en vrolijk is. Totdat ze weer in de mist van Alzheimer verloren raakt en mij zoekt in het tehuis waar ze me niet kan vinden.
Loslaten
Elk bezoek opnieuw vind ik het lastig als ik naar huis ga en haar achter laat. Ik weet dat ze is in goede handen en toch ….! Ik kan niet anders dan accepteren dat het is zoals het is. Dat lukt de ene keer beter als de andere. Toch heb ik geen andere keus. Piekeren en me zorgen maken helpen mijn moeder ook niet en mij evenmin. Als ik met lotgenoten hierover praat dan hoor ik heel regelmatig dat men dit ook zo heeft ervaren. Hoe gek het ook klinkt dat is toch een steun in de rug.
Loslaten is voor velen ‘een dingetje’. Geïnspireerd door mijn eigen ervaring en de geweldige leerschool van de Loslaat Academie ben ik momenteel bezig met het ontwikkelen van een zeer krachtige gratis online ‘Easy Learning Class: Loslaten, hoe doe je dat’©! Ik kan er nog niet veel over verklappen want Arie en ik hebben een unieke aanpak bedacht, die het voor jou en mij zo ontzettend gemakkelijk maakt om informatie te delen en te ontvangen. Als jij mij volgt via mijn Facebook Pagina, blog of je staat op een van mijn mailinglijsten dan kom je de aankondiging binnenkort zeker tegen.
Liefs 💕
