Help ik ben (g)een goede dochter is een thema dat al meerdere malen in mijn leven is opgedoken. Natuurlijk, elke keer verwerk ik een volgende laag van dit onderwerp. Toch huist er klaarblijkelijk nog een dieperliggende overtuiging in mijn systeem. Dit blijkt nu mijn moeder is opgenomen in een verzorgingstehuis met de diagnose Alzheimer. Een heftige situatie voor alle betrokkenen.
Wat kan ik doen?
Gelukkig is mijn gevoel van liefde voor mijn moeder de laatste jaren aanzienlijk toegenomen. In mijn vorige blog heb ik het proces van diepe verbinding en liefde tussen mijn moeder en mij beschreven. Ik ben blij en dankbaar dat ik hierin door bewuste aandacht mezelf zo in ontwikkeld heb. Echter ……. , er zit dus ook die belemmerende overtuiging. En daar heb ik last van.
Deze uit zich doordat ik in mijn hoofd veel met haar bezig ben. ‘Hoe kan ik haar leed verzachten‘? is het hoofdthema. Ik bedenk allerlei strategieën maar geen enkele biedt soelaas. ‘Ik schiet tekort’ is een sluimerende op de achtergrond aanwezige gedachte. Als gevolg daarvan word ik verdrietig en onrustig.
Met name het feit dat zij op een gesloten afdeling is geplaatst, vind ik bijzonder vervelend. Dit omdat ze nog redelijk helder is. Spijtig genoeg is dit een gevolg van wegloop-gedrag en is het dus voor haar veiligheid. Ondanks de logica van dit argument, is acceptatie van de werkelijkheid een dingetje voor mij.
Spiegelen
Daarnaast kan ik me zo goed voorstellen hoe dit voor haar aan moet voelen om ‘opgesloten’ te zijn. Deze situatie spiegelt zonder enige twijfel mijn eigen angst van ‘gevangen’ zijn. Mijn moeder voedt dit gevoel door haar boosheid en verdriet hierover regelmatig vrijuit te tonen. Ik weet dat beiden een symptomen zijn die bij dementie horen, maar toch …!
Ik word dus heen en weer geslingerd tussen het gevoel ‘ik schiet tekort als dochter’ en ‘ze zit daar prima er wordt goed voor haar gezorgd’. Maar schiet ik wel tekort als dochter? Of is dit gewoon een oud patroon wat nu aangekeken en volledig losgelaten mag worden door mij? Het antwoord is natuurlijk dat dit thema voorgoed mag vertrekken.
Wat vraagt dit van mij?
Inmiddels ben ik wat verder in het verwerkingsproces en heb ik mijn overtuiging aangekeken en onderzocht. De slotsom is dat zij geen betere dochter kan hebben. Het is mijn overtuiging dat wij o.a. in elkaars leven zijn om van elkaar te leren. Dat gebeurt nooit middels de leuke dingen maar juist door moeilijke situaties.
Wat vraagt dit nu van mij? In ieder geval dat ik mezelf overgeef aan de situatie, het is niet anders. Ik kan er niets aan veranderen. Vervolgens mag ik het besef omarmen dat dit haar proces is en dat ik niet met haar mee hoef te lijden.
Mijn enige taak is om te zorgen dat ik in balans ben want uitsluitend vanuit balans kan ik er volledig voor haar zijn. Deze balans is er als ik besef ‘Ik ben de beste dochter die zij zich kan wensen‘. Zo is het en niet anders.
Liefs
Claire
Deze blog is de tweede blog in een reeks van drie over allerlei processen, gevoelens en emoties rondom de dementie van mijn moeder.
Bij haar, haar partner en kinderen.
De eerste blog is: Een intens gevoel van diepe verbinding!
De derde blog is: Kunnen jij en ik het verschil maken?
