De toestand in de wereld op veel gebieden kan me soms behoorlijk bezig houden. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan het milieu, de armoede, inkomensverschillen tussen mannen en vrouwen, manipulatieve en oneerlijke politiek, oorlogen en haat in naam van het geloof, fraude met verzekeringen, de macht van de banken, de uitgeholde ziekenzorg en tot slot het zakelijke systeem van verzorgings- en verpleegtehuizen.
Deze laatste neem ik in deze blog onder de loep. Sinds mijn moeder is opgenomen in een zorg-instelling, omdat ze Alzheimer heeft, zie ik van heel dichtbij hoe het toegaat in zo’n tehuis.
Laat ik voorop stellen dat haar verzorgers hun best doen, wellicht zelfs meer dan dat. Maar …., er is natuurlijk een maar, zij zijn onderdeel van het systeem en moeten werken conform de heersende richtlijnen en regels. Ik begrijp dat gezien het huidige stelsel er weinig tijd en ruimte is om de patiënt te geven wat hij/zij het hardst nodig heeft en dat is liefde en aandacht.
Groundhog Day
Veel patiënten zitten dagenlang op hun kamer, in hun eentje voor zich uit te staren. Hoe eenzaam en verdrietig is dat? Elke dag is hetzelfde, net zoals in de film Groundhog Day. Natuurlijk, het is onderdeel van deze nare ziekte en toch! Als ze geluk hebben worden ze één keer per week bezocht door familie of heel misschien is er nu en dan een lieve vrijwilliger die zich om hun lot bekommert.
Deze situatie versnelt het proces van Alzheimer. Ze worden niet gestimuleerd en geprikkeld om dát uit zichzelf te halen wat er wèl nog is. Ze krijgen weinig tot geen beweging, gaan zelden naar buiten de frisse lucht in, zijn omringd met gelijkgestemden of mensen die zich al veel verder in het proces bevinden. Vooral dat laatste is in het geval van mijn moeder niet al te best. Zij heeft nog behoorlijk wat heldere momenten.
Afgelopen week sprak ik met vrienden van wie één van de ouders ook getroffen is met dementie. Hun opmerking op bovenstaande situatie was: ‘Claire, in zo’n verpleegtehuis gaat de patiënt (mijn moeder) heel erg snel achteruit.’ Dat was geen nieuws en toch kwam het keihard bij mij binnen. Wat kan ik doen? Mijn moeder in huis nemen is geen optie om vele redenen. Maar wat dan? Kan ik het verschil op een andere manier maken?
Kunnen jij en ik het verschil maken?
Zelf kan ik natuurlijk met mijn politieke keuze een partij kiezen die op dit gebied (en ook de andere door mij genoemde issues) een wezenlijk andere insteek heeft. Probleem hierbij is dat ik momenteel geen enkele partij kan benoemen die hier daadwerkelijk een heldere progressieve visie en aanpak in heeft. Sowieso duurt deze weg, in het geval van mijn moeder, te lang voordat er daadwerkelijk iets verandert. Een ander alternatief is dat ik mij aansluit bij de gele hesjes beweging! Lilian Marijnissen zei het bij Pauw heel treffend ‘ Zij strijden voor eerlijkheid in het systeem en hetgeen hen toekomt’. Mooi streven en toch ben ik geen demonstrant in hart en nieren. Dus deze optie valt ook af. Maar wat dan wel.
Deze blog helpt wellicht bij een stukje bewustwording bij jou als lezer. Dat is al wat. Echter gaat het nu voor mij erom wat ik zelf kan doen.
Hierbij werd ik enigszins getriggerd door Ingrid die zei: ‘Ik ging regelmatig naar de zorginstelling waar mijn moeder verbleef en deed spelletjes met de mensen’. Dat is wel een zeer reële optie. Hoe zou het zijn als er een beweging van vrijwilligers ontstaat die het leed van al deze lieve bijzondere moeders en vaders van kinderen zoals jij en ik verzachten? Gewoon omdat het kan en omdat het nodig is.
Yes, we can!
Jij en ik kunnen echt wel het verschil uitmaken. Dit kost uitsluitend tijd en energie en dat is toch het minste wat we kunnen doen voor een ander, toch? Weet je hoe goed jij je voelt als je iets doet voor een ander? Nou, ik ken het antwoord en jij beslist ook. Het begint met het nemen van een ferm of initieel besluit.
Een ander mooi alternatief kwam ik laatst tegen op Facebook. Een kleuterschool en zorginstelling hadden de handen ineen geslagen. Periodiek kwamen de kinderen op bezoek. Er was leven in de brouwerij en de patiënten fleurden aanzienlijk op. Ook de aanwezigheid van huisdieren, zoals bijvoorbeeld honden die geaaid en geknuffeld kunnen worden, maakt al een enorm verschil.
Kortom, wij kunnen heel wat doen om het leed in onze directe omgeving te verzachten.
Doe jij mee? En zo ja, wat zijn jouw ideeën? Laten we elkaar inspireren en motiveren en de wereld een beetje mooier maken.
Liefs
PS:
Deze blog is de derde in een reeks van drie over allerlei processen rondom de dementie van mijn moeder.
Bij haar, haar partner en kinderen.
De eerste blog is: Een intens gevoel van diepe verbinding.
De tweede blog is: Help ik ben (g)een goede dochter!
