Tranen vormen zich vanuit het diepst van mijn ziel.
Langzaam maar gestaag vullen mijn ogen zich totdat ze overlopen
en de waterlanders over mijn wangen rollen. Om uiteindelijk in de diepte te storten.
Zomaar uit het niets
Zomaar uit het niets een gevoel van verdriet.
Bedroefdheid over wat ooit is geweest.
Smart dat ik toentertijd niet bij machte was om ook maar iets
aan de allesoverheersende pijn van eenzaamheid en onbegrip te veranderen.
Puur en Onschuldig
Hoe kon het ook. Ik was nog een kind, puur en onschuldig,
dat hunkerde naar liefde en bevestiging!
‘Nee, dit is niet goed! Nee dat mag je niet! Nee, ga maar wat voor jezelf doen!
Uitgelachen omdat ik in de ogen van anderen niet voldeed aan het perfecte plaatje!
Jij bent niet slim. Je bent niet leuk. Je bent lelijk. Het enige mooie aan jou is je huid …….’
Al deze gebeurtenissen kerfden als een vlijmscherp mes diep in mijn ziel en lieten littekens achter.
Hoe had ik me kunnen verweren? Het antwoord is dat dit onmogelijk was.
De pijn van de verwondingen heb ik lange tijd met me meegedragen.
Evenals het overheersende gevoel ‘niet goed genoeg’ te zijn.
Ik heb geprobeerd er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Vanuit de kennis en inzichten die ik op dat moment had.
Een schreeuw om hulp
Vechten, boos zijn, huilen, afsluiten, mokken, zwijgen, op mijn hoede zijn,
aanvallen, veroordelen, roddelen, afkeuren, hooghartig zijn, ongenaakbaar zijn,
afstandelijk zijn, niet willen voelen en redeneren waren allemaal uitingen van mijn pijn.
Op deze wijze dacht ik mezelf enigszins te kunnen beschermen voor nog meer leed.
Slechts een enkeling zag mijn schreeuw om hulp maar velen beoordeelden mij opnieuw.
Begrijpelijk, uit onwetendheid heb ik hetzelfde bij anderen gedaan.
En zo houden we elkaars leed in stand. Niet bij machte om er doorheen te prikken.
Om te zien dat mijn pijn ook jouw pijn is.
Natuurlijk, het was de buitenkant. Je moest echt je best doen om er doorheen te kijken.
En toch ……. het was mogelijk geweest.
De aanhouder wint
Zelfs ik kon moeizaam over mijn opgebouwde muur ter bescherming
van mezelf heen klauteren. En toch is het gelukt.
Ik ben er nog niet en misschien kom ik er ook nooit helemaal.
En dat is oké!
Desalniettemin is de weg naar mijn huidige staat van zijn
meer dan de moeite waard geweest.
Sterker nog ik had dit niet willen missen.
Tranen vormen zich vanuit het diepst van mijn ziel.
En ik weet dat het goed is. Ze mogen er zijn.
Ze werken helend, troostend, kalmerend en louterend.
Ze spoelen de laatste nog aanwezige afwijzing-resten weg.
Tranen vormen zich vanuit het diepst van mijn ziel
Ze zijn nodig om een volgende stap te zetten.
Niet geforceerd maar moeiteloos.
Een schrede naar een nieuwe fase in mijn leven.
Een periode die gemarkeerd wordt door onvoorwaardelijke liefde voor mijzelf.
Nee, niet alleen uitspreken maar daadwerkelijk voelen tot in elke cel van mijn lichaam.
Mijzelf accepteren zoals ik ben, met alle mooie en minder mooie eigenschappen die ik heb.
Misschien juist wel die laatste koesteren, want deze horen ook bij mij.
Dit tijdperk wordt gekenmerkt door ‘weten wie ik ben en waar ik voor sta’.
Waarin de liefde voor mezelf floreert. En vanuit deze liefde voor mezelf is alles anders.
En daarom omarm ik mijn tranen die zich momenteel regelmatig vormen
vanuit het diepst van mijn ziel! In de wetenschap dat het goed is.
Liefs
Claire
PS:
Ik ben mijn lieve man Arie vanuit het diepst van mijn hart dankbaar.
Hij heeft van meet af aan gezien en geweten wie ik echt ben.
Hij heeft mij altijd gesteund met zijn niet aflatende onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen en geloof in mij.
Het gevoel van veiligheid en geliefd zijn wat ik bij hem heb is ongekend.
Het heeft mij door veel moeilijke perioden geholpen.
Veel van wat ik van hem geleerd heb, geef ik tegenwoordig door aan andere vrouwen
die nog kampen met het gevoel niet goed genoeg te zijn.
